Dzień trzydziesty dziewiąty

We wtorkowej Gazecie Wyborczej przeczytałam ,że po raz 25 wręczona została Nagroda Literacka "Nike". Przy okazji tej rocznicy ,zapytano czytelników o ich ulubioną nagrodzoną wcześniej książkę. I okazało się że jest to " Nie ma" Mariusza Szczygła nagrodzona w 2019r reporterska opowieść o poszukiwaniu tego czego nie ma, czego brak.

Uwielbiam tego autora. Przez ponad pięć lat, czytanie Dużego Formatu Gazety Wyborczej zaczynałam od jego felietonu o cudzych prawdach. Szkoda ,że zrezygnował z tych felietonów. Ale z drugiej strony rozumiem jak stresujący musiał być przymus cotygodniowego szukania tych cudzych prawd.

Z wielką przyjemnością przeczytałam rozmowę z nim . Mówił o swoich spotkaniach autorskich, o reakcjach czytelników na jego reportaże oraz o jego zaangażowaniu w niektóre historie osób, które powierzyły mu swoje nieszczęścia.

Nie omieszkał zauważyć "że poumierały wszystkie autorytety, takie jak Władysław Bartoszewski, który powtarzał, że warto być przyzwoitym, czy Marek Edelman, który mówił , że człowiek to taka nieudana rzecz, która lubi zabijać".

Nie będę się rozpisywać ale dodam jeszcze ,że spodobała mi się jego odpowiedź na pytanie reportera - Czy wie , po co żyje człowiek-. Odpowiedział "oczywiście , że wiem" i po dłuższym uzasadnieniu , wywodzie stwierdził " jedynym naszym sensem jest przynoszenie sobie nawzajem ulgi. Ulgi w bezcelowej egzystencji. Za pomocą medycyny, literatury, miłości, sztuki i tak dalej....." Zapraszam do przeczytania całej rozmowy. Naprawdę warto.