Dzień pięćdziesiąty drugi

We wrześniu minęła pięćdziesiąta rocznica naszego ślubu. Także rocznice ślubu naszych córek. Niedawno przeczytałam wywiad z Jackiem Hołówką filozofem i etykiem, który o swoim ponad pięćdziesięcioletnim małżeństwie powiedział, że jest to związek bardzo bliski w sensie wzajemnego oparcia. Ale bez konieczności wzajemnego towarzyszenia sobie we wszystkim".

Czyli gwarancja oparcia , bez gwarancji towarzyszenia. Jeśli chodzi natomiast o nasze małżeństwo, to mam wrażenie ,że jest trochę odwrotnie.

. Myślę ,że warte przypomnienia jest wspaniałe przyjęcie , jakie w klubie studenckim na terenie naszej uczelni, zorganizowali nam, nasze koleżanki i koledzy z roku. To była wielka niespodzianka. Nie pozwolono nam w najmniejszym stopniu angażować się w zakupy , czy przygotowania potraw. Wszystko zaplanowały i wykonały Tosia z Lucyną przy pomocy zastępu chętnych.

Był piękny wystrój klubu, rozmaitość potraw, świetna muzyka i wszystko co mogło sprawiać ze było wspaniale.

Późną nocą , po przyjęciu weselnym, ja podreptałam do swojego akademika ,a mój mąż piechotką do swojego domu. W tym czasie we Wrocławiu znajdowały się jeszcze duże obszary gruzowisk pozostałości zniszczeń wojennych. Mąż, po drodze do swojego domu musiał minąć taki niezagospodarowany kwartał ulic i wtedy zatrzymał go patrol ówczesnej milicji. Była piękna , ciepła i spokojna noc i zainteresował ich samotny mężczyzna o chwiejnym kroku. Kiedy dowiedzieli się, że wraca po nocy z własnego wesela bardzo mu współczuli i jeszcze podprowadzili do domu.

Dużo jest do opisania i na pewno będę o tym pisać .Teraz załączę parę zdjęć pokazujących jak zmienialiśmy się na przestrzeni lat. Zdjęcia pochodzą z naszych kolejnych rocznic.